کربلا در شعر عربی (عصر عبّاسی)

چکیده یکی از صحنه های ماندگار در صفحات تاریخ، حادثه ی کربلاست. کربلا یک خط روایی گره دار، آنچنانکه در داستان ها یافت می شود، نیست. قهرمان آن صحنه، امام حسین (ع) بود و هر یک از یـاران ایشان، به گونه ای جلوه گری می نمودند تا آیینه ای برای نمایش یک یا چند ویژگی امام خود باشند. آنچه که به زیبایی این صحنه می افزود رجزهای پرشور و پرصلابت برخی از یاران امام بود. شعر امری ذوقی است و در حالات و صحنه های خاص انسان دست می دهد و مرهم بسیاری از آلام بشری است. بعد از حادثه ی عظیم کربلا، دل های بشریت و مخصوصاً پیروان امام به تپش درآمد. یکی مثل مختار خواهان انتقام خونش شد و دیگری مثل دعبل بن علی خزاعی و کمیت و امثال اینان، در رثای آن حضرت، شعرها سرودند و نهایتاً عنوان خانه به دوشی را یدک کشیدند. به جرأت می توان گفت بحث از ادبیات عاشورایی بحث بسیار پردامنه ای است و چند قرن هم از آن روز بگذرد باز صاحب ذوقانی پا در این عرصـه می گذارند و نام و یاد عده ای هم با این کار، جاودان می گردد. کلید واژگان: حادثه ی کربلا، امام حسین (ع)، شعر، رجز، رثا، ادبیات عاشورایی.